Als je in Groningen hebt gewoond, heb je hoogstwaarschijnlijk wel eens met Bert Visscher in een café gezeten. Er zijn klassieke voorbeelden van komieken die zich wereldvreemd/autistisch/mensenschuw/chagrijnig gedragen als ze niet op het podium staan, maar zo is Bert niet. Ieder gezelschap is publiek en moet en zal vermaakt worden.
Misschien heb je de documentaire over Jochem Myer gezien, die alleen kan spelen door twintig uur per dag oefeningen te doen en te slapen. De beelden van Jochem die na zijn voorstelling in Carré naar zijn kamer in het Amstelhotel liep om te gaan slapen, vond ik aangrijpend. Hij ging een sabbatical houden om na te denken over zijn toekomst. Spelen is eigenlijk niet verantwoord, maar wat moet zo iemand dan? Hoe moet dat verder met die adhd-er?
Deze tijd zal ook voor Bert een kwelling zijn. Hij barst van de energie (ook adhd, als kind was hij al verschrikkelijk druk) maar kan niet optreden. Met zen, rustgevende kruidenthee en mediteren heeft hij niet veel op, als je zijn talloze schimpscheuten in zijn voorstellingen mag geloven. Dan een ander project, iets doen, in vredesnaam iets doen!
Is het schrijven van dit boek zijn eigen idee geweest? Kun je je voorstellen dat iemand heeft gezegd: ‘Bert, ga rustig zitten en schrijf die sterke verhalen over je begintijd eens op’? Ik weet het niet. Bert heeft goede mensen om zich heen verzameld. Daniël Wever, de coolste technicus van Nederland, aangever Pieter Kleinjan, manager Eric Alferink, en zo zullen er nog meer zijn, hebben jarenlang met Bert gewerkt. Nooit berichten in de krant over tonnen die in de zakken van dubieuze medewerkers zijn verdwenen. Misschien heeft Alferink wel gezegd dat Bert een boek moet schrijven, deadline over twee maanden. Of werd de vrouw van Bert gek van hem, heeft hem opgesloten in zijn werkkamer en gedreigd met een scheiding als hij niet naar buiten kwam met een persklare tekst.
Het is gelukkig geen boek geworden met succesverhalen. De leukste theaterverhalen gaan over mislukte optredens, dronken of juist beleefd en doodstil publiek en een decor dat in de fik vliegt. Kalmere cabaretiers met praatje-liedje-praatje-voorstellingen zullen ook wel eens een show hebben zien mislukken, maar het zal nooit zo uit de bocht zijn gevlogen als met de woeste acts van Bert (denk aan explosies met een kanon in piepkleine theaters). Herkenbare stijl, je hoort het hem vertellen. Ook leuk: een hernieuwde kennismaking met cabaretier Sjoukje Dijkstra en avonturen met Waardenberg en De Jong. Zij hebben vorig jaar een programma met oude nummers gebracht. Bert speelt nog steeds, maakt nieuwe programma’s, en doet dat al veertig jaar. Het gaat nergens over, maar wat een lol.
Hier de link naar een van mijn favoriete acts van Bert: het Franse verzet.
