Als vrouwen fictie en mannen vooral non-fictie lezen, lijkt Jan Brokken geschikt te zijn voor een breed publiek. In dit boek heeft hij zijn moeder benaderd als een romanpersonage (hij gaf haar en zijn vader zelfs andere namen), tegelijkertijd heeft hij zich grondig verdiept in het bestaan in vooroorlogs Indonesië.
De basis voor zijn boek waren de openhartige brieven die zijn moeder als jonge vrouw schreef aan haar jongere zus, in een opgeruimd soort Nederlands dat hier en daar aan Cissy van Marxveldt doet denken. Op de achtergrond dreigt de oorlog, daardoor krijgen het plezier en de taak van Olga en Han (het jonge echtpaar) bij voorbaat iets tragisch.
Brokken neemt de tijd om over dat werk van zijn ouders te schrijven. Zij was een intelligente leerling die de verschillende talen leerde, hij was theoloog die o.a. onderzoek deed naar het verband tussen Islam en Christendom. Hoe kwam het dat inlanders (goed woord, eigenlijk) zich bekeerden tot het Christendom of juist de Islam? Was het overtuiging of was er sprake van meer pragmatische overwegingen? En wat was precies de rol en betekenis van charismatische volksleiders in de verspreiding van het Christendom?
Zoals Brokken in Mijn kleine waanzin zijn vader als getraumatiseerde dominee in Rhoon onder de loep neemt, zo komt hij nu nader tot zijn moeder, in een stijlvol Nederlands dat zeer prettig leest. Typisch een boek dat je moeilijk weglegt. Anderhalve dag, hooguit.
Foto: de ouders van Jan Brokken in Indonesië