Na Poesjkin is Lermontow de volgende halte in de Russische literatuur. Allebei zeer begaafd en allebei gestorven op jonge leeftijd in een duel, alsof dat de enige remedie was tegen verveling en ouderdom.
Petsjórin, de hoofdpersoon, verveelt zich snel. Hij brengt de mooiste vrouwen het hoofd op hol en laat ze dan diepbedroefd achter. Verder, op reis, op zoek naar geluk waarvan hij weet dat hij het niet zal vinden.
Hij maakt natuurlijk voortdurend vijanden, alle jaloerse mannen die woedend moeten toezien hoe hij succes heeft, kunnen zijn bloed wel drinken en verzinnen listen om hem om te brengen. Tevergeefs.
Een held van onze tijd wordt gezien als eerste Russische psychologische roman, Petsjórins gedrag is te verklaren uit zijn wraaklustige karakter. Dat karakter helpt niet echt mee sympathie voor hem te koesteren. En alles goed en wel, als je drie pagina’s nodig hebt om een personage te beschrijven, heb ik de neiging door te bladeren. Tsjechov kan zoiets beter. Maar die komt pas als laatste aan de beurt bij Van het Reve.
