Na internationale Hotelkamerverhalen (2017) en het Rotterdamse In poëzie en oorlog (2019), leidt Kwakman ons in Flankhond (2021) rond in zijn gepijnigde hoofd.
Migraine is een verzamelnaam, een milde vorm kan twee dagen hoofdpijn in drie maanden betekenen, maar de helse pijnen die hier beschreven worden zijn van een heel ander kaliber. Er zijn gradaties van nul (pijnvrij, gelukkig) tot tien (acute doodswens, geen enkel medicijn helpt). Iedere dag geeft Bas zijn hoofd een cijfer, en pijnvrij komt bijna niet voor.
Heeft de pijn een oorzaak, en is er iets tegen te doen? Doktoren, psychologen, een acupuncturist en nog meer hulpverleners maken hun opwachting, in soms kolderieke scènes. Dat is het prettige aan het boek: humor duikt op de vreemdste momenten op en houdt het boek leesbaar.
De baan van Kwakman is prominent aanwezig: directeur van Poetry International. Een baan waarbij er geen verschil is tussen privé en werk. Bovendien moeten de kunstbezorgers zich voortdurend schikken naar de kritische buitenwereld en bezuinigende overheid. Een arts noemt de ziekte zelfs Halbe Zijlstra, staatssecretaris van OCW die er prat op ging geen affiniteit met cultuur te hebben. Dan was het gemakkelijker om te bezuinigen.
Kwakman keert zichzelf binnenstebuiten, met een achteraf voorspelbare afloop. En nu? Na de wereld, Rotterdam en zijn hoofd, wat wordt het volgende project? Als dubbeltalent kan hij ook beeldend werk maken, maar ik vermoed dat het schrijven hem niet met rust zal laten. Een scherp oog voor absurde situaties heeft woorden nodig.
