Dansers roken omdat ze niet kunnen drinken en eten, schrijvers en schilders drinken. Maar concertpianisten, welke verslaving past bij hun strakke regime van urenlang oefenen per dag?
Youri Egorov dronk, blowde en snoof coke. Hoe hij dan toch al die pianostukken uit zijn hoofd kon leren is mij een raadsel. Hierbij dient gezegd dat ik geen kenner van klassieke muziek ben. Ik meng mij bijvoorbeeld niet in discussies over welke compositie van Ravel het beste is. Als een stuk door een toporkest wordt gespeeld en daarna door een studentenorkest uit Harderwijk, ben ik bang dat ik het verschil niet hoor. De stukken in het boek van Brokken over de verschillende klassieke werken en componisten maakten daarom geen diepe indruk op mij.
Maar het verhaal van Egorov wél. Russisch wonderkind dat naar het Westen vlucht omdat dreigt uit te komen dat hij homo is. Daardoor zal een toekomst in de muziek nooit lukken in de Sovjet-Unie. In het Westen wordt zijn talent wel op waarde geschat en is het bovendien geen probleem dat hij homo is. Hij maakt naast zijn overvolle agenda dankbaar gebruik van de vrije moraal en leeft zich uit in wisselende, anonieme contacten, tot aan het eind van de tachtiger jaren aids een einde aan zijn leven maakt.
Egorov was een banneling, die altijd heimwee had naar Rusland en zijn familie. Over een andere Russische vluchteling werd gezegd dat hij hartstochtelijk van Russen hield, maar de sovjets haatte. Dat gold ook voor Egorov. De sovjets hebben hem en zijn familie altijd dwarsgezeten, gepest en vernederd.
Brokken woonde aan dezelfde gracht in Amsterdam en hoorde Egorov iedere dag oefenen. Later maakte hij kennis met hem en interviewde hem uitgebreid. In die reportage schetste hij ook de zenuwen voor een recital bij Egorov, de woede als een vleugel niet goed gestemd was of een kleedkamer onvoldoende verwarmd. Angst en zenuwen vooraf en de totale ontlading na afloop. Dan is een kopje thee en een enkel glas niet genoeg, dan moet er tot diep in de nacht worden gegeten, gedronken, etcetera, etcetera.
