Het huwelijk tussen zestigers Victor en Marianne lijkt voorbij, wat vooral voor de uitgerangeerde striptekenaar Victor een onoverkomelijke klap schijnt te zijn. Schijnt, want voor het eerst in lange tijd komt hij in actie.
Hij bestelt een peperduur rollenspel om zijn kennismaking met zijn vrouw in 1974 opnieuw te beleven. Het is een feel good-film, dus je kunt de afloop wel min of meer raden.
Ach, 1974 in Frankrijk, de menukaart in het café-restaurant is prettig voorspelbaar, iedereen zit te roken, een gemoedelijke, maar ook een beetje strenge cafébaas, de sfeer en omgangsvormen zijn los. Dit is toch het Frankrijk dat we nog steeds verwachten als we ’s zomers naar het zuiden gaan. Die nostalgische blik wordt scherper door het contrast met het leven van nu, en terloopse zinnetjes, zoals van de oudere Marianne die opmerkt dat vrouwen het in 1974 helemaal niet zo gemakkelijk hadden.
De film is hier en daar wat al te snel gemonteerd. Dat de beelden de hoofdpersoon in verwarring brengen wordt zo ook wel duidelijk. Het bijzondere van de scènes in het rollenspel vond ik dat de nagespeelde dialogen naadloos worden afgewisseld met commentaar op het rollenspel zelf. ‘Nee, toen zei je iets anders,’ en daarna gaat het weer verder. Ook grappig: Victor roept op een gegeven moment dat er nu wel gestopt kan worden met roken, waarna iedereen opgelucht zijn sigaret uitdrukt.
