Netjes een stapeltje boeken gemaakt om mee te nemen op onze tocht langs de Oost- en Noord-Friese kust. Het boek dat het meest op zijn plaats leek, viel tegen. De oerpolder van Hylke Speerstra, bekend om zijn schippers-, emigranten- en schaatsverhalen, schoot niet op. Nou ja, dan maar niet. Het leven is te kort voor vervelende boeken.
Nee, dan De fikser (Bernard Malamud). Jakov, een Joodse scharrelaar, wordt ten onrechte beschuldigd van moord in het vooroorlogse, rabiaat antisemitische Kiev. Jakov wordt tot zijn proces vernederd en aangemoedigd het op een akkoordje te gooien. Het is een soort combinatie van Schuld en boete van Dostojevski (hoewel Raskolnikov wél schuldig was aan moord) en The Shawshank Redemption. Pulitzer prize!
In Londen en Parijs, Charles Dickens’ succesvolste roman (200 miljoen verkochte exemplaren) over de bloedige Franse Revolutie. Ik had via Boekwinkeltjes.nl een exemplaar besteld met grotere letters dan de bekende Spectrum-deeltjes. Het lettertype was inderdaad prima, maar de editie uit de jaren twintig was nog in de oude spelling in een saaie vertaling. De humor van Dickens, overvloedig aanwezig in andere romans, ontbreekt hier bovendien.
Ongeduld (Stefan Zweig), verscheen in 1939, maar lijkt meer een 19e eeuwse roman. De schrijver ontmoet een veelvuldig onderscheiden militair die vervolgens zijn levensverhaal vertelt. Als jonge soldaat beging hij een flater door een gehandicapte dochter van een rijke zakenman ten dans te vragen. Daarna gaat eigenlijk alles verkeerd. Zweig wilde met zijn romans de lezer gevangen houden, ze dwingen dóór te lezen. Goed gelukt.
Een coquette vrouw (Carry van Bruggen). Sylvia Witteman heeft, afgezien van haar voorliefde voor oude meisjesboeken, goede leestips. De Anton Wachterreeks was zeer de moeite waard, en ook Een coquette vrouw werd door haar warm aanbevolen. Het huwelijk tussen een overgevoelige vrouw en een onuitstaanbare betweter van een man is gedoemd te mislukken. Hield ze eerst van hem omdat hij normen en waarden bespotte, later wordt ze gek van zijn eeuwige gelijk en onvermogen tot enthousiasme en onzekerheid. Eerder geschreven dan Ongeduld, maar veel moderner.
Heren van de thee (Hella Haasse). Haasse heeft de geschiedenis van een thee-imperium in het voormalige Nederlands-Indië gegoten in een roman. Je kunt je nauwelijks voorstellen hoe zo’n plantage van de grond af moest worden opgebouwd, hoe er met de lokale bevolking omgegaan moest worden en hoe er ook nog allemaal onenigheid in de familie was over zaken als teelt en bewerking van thee, geld en de verdeling van banen bij de verschillende plantages. Kerkhoven, de mannelijke hoofdpersoon, werkt keihard, gaat familieconflicten niet uit de weg, vindt het bloedige ingrijpen van Van Heutsz onvergeeflijk en doet er alles aan om de moslimbevolking te respecteren. Zijn vrouw Jenny gaat ten onder aan het harde bestaan. Enorm boeiend hoe Haasse de familiegeschiedenis zo levend weet te maken. Aanrader.
Tenslotte de kennismaking met Konstantin Paustovski. Ik las de eerste drie delen van zijn autobiografie Geschiedenis van een leven (Verre jaren, Onrustige jeugd, Begin van een onbekend tijdperk). Krijgen deelnemers aan schrijfcursussen tegenwoordig nogal eens te horen dat ze niet teveel moeten uitweiden, Paustovski schetst door zijn onbekommerde beschrijvingen van geuren, kleuren en andere details juist een helder beeld van zijn veelbewogen leven. De Eerste Wereldoorlog, de Revolutie van 1917, hij heeft het allemaal zien gebeuren. Vertaler Wim Hartog is ervan overtuigd dat er nog onontdekt materiaal van Paustovski moet zijn. Hij schreef altijd, en de autobiografie stopt na de Russische Revolutie. Wie weet, wie weet. In afwachting liggen de andere drie delen op mijn nachtkastje.
