Bij sommige personages vragen lezers en schrijvers zich soms af hoe het verder met ze gaat. Leven ze nog lang en gelukkig? Krijgen ze zoals iedereen hun portie saaiheid en treurigheid? Als een personage blijft leven aan het eind van een boek, moet je daar als lezer maar naar gissen.
Julian Barnes vond dat er meer zat in zijn personages uit Trioloog. Misschien was hij gewoon nieuwsgierig. Hoe dan ook, hij schreef een vervolg waarin zij elkaar tien jaar later weer tegenkomen. Ook dit keer met een einde dat een vervolg niet uitsluit. Een boekenreeks als de tv-serie Cold Feet, waarin de personages al twintig jaar worden gevolgd in hun vrolijke ellende? Twintig jaar na Liefde, enz. lijkt de kans op een nieuw deel niet groot.
De personages zijn veranderd. Stuart is een man van de wereld geworden, die niet meer probeert het iedereen naar de zin te maken. Oliver is nog steeds welbespraakt, maar zijn jeugdige charme is gaan glimmen bij de ellebogen. Gill werkt stug door en moet zich handhaven in een gezin met twee jonge kinderen en een man die steeds depressiever wordt.
De manier van vertellen is hetzelfde als in Trioloog: de personages (en enkele bijfiguren) worden aan het woord gelaten, ze spreken de lezer rechtstreeks aan. Zo moet je wel meedenken en je verplaatsen in hen. Bij de een gaat dat gemakkelijker dan bij de ander. Stuart wordt er niet sympathieker op, Oliver wordt tragisch en Gill lijkt te kampen met een levensgrote midlife-crisis. Haar moeder, een scherp observator, komt eerlijker en scherper naar voren dan in het eerste boek, en is telkens een plezierige afwisseling.
Hoe zou het verder met die mensen zijn gegaan? De kans is klein dat Barnes deze tekst onder ogen krijgt, maar ik ben vast niet de enige die hem deze vraag heeft gesteld.
