Beetje typisch: een Italiaanse regisseur verfilmt de autobiografische roman van de Amerikaanse schrijver Jack London. Alles speelt zich af in Italië, alle personages zijn Italiaans, de hoofdpersoon heet… Martin Eden.
Nou ja, een kniesoor die daarop let. Het verhaal gaat over een energieke, ambitieuze schrijver/zeeman die zijn liefde voor een meisje uit de hogere klasse ziet stranden. Hij blijft schrijven en uiteindelijk lukt het hem. Hij wordt gepubliceerd, geclaimd door de socialisten, en tenslotte een beroemde schrijver die helemaal de weg kwijt is.
Met die jonge schrijver leef je het meest mee. Iedereen probeert hem te overtuigen dat lezers vooral willen lachen en niet zitten te wachten op verhalen over de onderkant van de samenleving. Luca Marinelli speelt de jonge schrijver en de overspannen beroemdheid zó overtuigend dat je je afvraagt of het dezelfde acteur is. Het leverde hem de prijs voor de beste acteur op bij het Filmfestival van Venetië.
De oude filmbeelden tussen de scènes zijn mooi, maar voegen weinig toe. Het verhaal over een schrijver die zich tenslotte vertwijfeld afvraagt hoe het allemaal zo is gekomen, is meer dan genoeg voor een aangrijpende film. Ik had hem graag op een groot doek gezien.
