Wie ooit in de buurt van een hond heeft gewoond die constant blaft/jankt/huilt, weet hoe akelig dat is. Het is dan ook begrijpelijk dat Beatrice tegen de hond van de buren actie onderneemt. Eerst met een slaappil, verstopt in een stuk vlees, later met een hogetoon-speaker.
De film laat zien hoe iedereen zijn weg vindt in een Braziliaanse stad. Dat gaat allemaal redelijk, totdat Clodoaldo arriveert en met twee andere mannen zijn diensten als straatbewaker aanbiedt. De zekerheid die zij bieden is schijn en vergroot alleen maar het onderlinge wantrouwen. Hoe meer sloten op je deur, hoe groter de angst en onzekerheid.
Clodoaldo heeft een rekening te vereffenen met Francisco, de rijke huiseigenaar, maar hoe dat afloopt wordt niet getoond. Na twee uur komt de aftiteling nogal onverwacht. Toch knap, vooral in het begin zit je je af te vragen waar dit naartoe gaat, en als het klaar is wil je weten hoe het verder gaat.
Eigenlijk is alle spanning in de film onderhuids. Geen duidelijke actie, maar subtiele spanning die hier en daar wordt ondersteund door een vervreemdend beeld of geluidseffect. Centrale vraag: hoe overleeft een mens, opgesloten in een stedelijke omgeving? Heel actueel.
