De bioscopen zijn weer open, en eindelijk is de 25e James Bondfilm te zien. Laatste keer met Daniel Craig die knallend afscheid neemt van zijn rol. 53 jaar, duidelijk jonger dan Roger Moore die er op zijn 58e mee stopte.
Even afgezien van de actiescènes die in de bioscoop een stuk heftiger zijn dan thuis op de tv, wordt vooral geprobeerd van Bond een gekwelde ziel te maken. In de vorige films probeerde hij zijn liefdesverdriet te verdring/ken, nu krijgt hij met een zwaar persoonlijk dilemma te maken. Een gevolg van besmetting met dodelijk giftige nanorobots. Nou ja, 007 en geloofwaardigheid hebben weinig met elkaar te maken, gelukkig maar.
Ik vond de film tegenvallen. Veel gepraat (er had zomaar een halfuur uitgehaald kunnen worden), een idioot sentimenteel slot en een acteur van wie doorleefd emotioneel spel wordt verwacht in een film die daar normaal gesproken niet voor bedoeld is. Het deed me denken aan Aragorn die aan het slot van The Lord of the Rings een hemeltergend gevoelig lied gaat zingen.
James Bond moet kennelijk met zijn tijd meegaan en zich onderscheiden van pure knokhelden uit de B-categorie. Sean Connery ving doodleuk een kogel op door een meisje als levend schild te gebruiken, en bleef alleen. Bond krijgt het meisje, maar in de volgende film is hij weer alleen. Daar is eerder aan gemorreld. George Lazenby trouwt aan het eind van On Her Majesty’s Secret Service, maar is binnen tien minuten weduwnaar. De laatste Bondfilms zijn een doorlopend verhaal, met een duidelijke afsluiting.
Connery blijft voor mij de ideale Bond, Pierce Brosnan zag ik ook graag, Timothy Dalton en George Lazenby speelden te weinig Bondfilms, Daniel Craig werd in een verhaallijn gedwongen waar hij niet in paste (Casino Royale was verfrissend, daarna werden de films spectaculairder maar niet beter) en Roger Moore deed werkelijk álles met ironie en grappig commentaar. Nu RTL 7 alle Bondfilms weer uitzendt, kun je die edities net zo goed overslaan.
