Tarantino herschrijft soms de geschiedenis. In Inglourious Basterds laat hij Hitler vermoorden in een Parijse bioscoop, nu laat hij de zwangere Sharon Tate leven en de Manson-hippies doodgaan.
Die shoot out aan het einde van de film is nogal buiten proportie, maar Tarantino maalt daar niet om. Het lijkt alsof hij zich de hele film heeft ingehouden om dan tóch nog even flink uit te pakken. Hoewel, inhouden? Kosten nog moeite zijn gespaard om een mooi beeld van het eind van de jaren zestig te geven. Ook de remakes van tv-fragmenten zijn vast met veel plezier gemaakt.
Beetje vreemd dat Brad Pitt een Oscar heeft gekregen voor beste mannelijke bijrol. Hoezo bijrol? Zijn rol is minstens zo belangrijk als die van Leonardo DiCaprio. Misschien maakt hij een minder duidelijke ontwikkeling door in het verhaal, hij is een acteur die alle aandacht opeist als hij in beeld komt. DiCaprio moet er harder voor werken, al is zijn ontmoeting met de achtjarige figurante die hem haarfijn uitlegt hoe je als filmacteur je werk dient op te vatten, een hoogtepunt.
Fijne combinatie, Pitt en DiCaprio. Pitt schijnt na te denken over zijn eventueel pensioen, maar een acteur die zo moeiteloos en met zelfspot rollen speelt, kan nog jaren vooruit. Als hij zijn gezicht maar niet zo vreemd strak laat trekken als een Robert Redford.
