Alleen al het taalgebruik van Willem Dafoe maakt de film de moeite waard. Waar haalt zo’n oude zeebonk al die pareltjes vandaan? Zou hij hebben gelezen, of hebben we hier te maken met een eigen zeemanstaal die van generatie op generatie wordt doorgegeven tijdens labberkoeltes, als een schip niet voor- of achteruit kan?
Twee mannen, opgesloten in een vuurtoren op een afgelegen eiland, ten prooi aan noodweer, worden langzaam gek. Water drinken is geen optie, dat is voortdurend bedorven, dus er wordt een heroïsche hoeveelheid sterke drank soldaat gemaakt. En als de drank op is, getverdemme, wordt een andere oplossing gezocht. De jongere man wordt geplaagd door dromen en wanen, en ergert zich kapot aan de oude baas, die hem alle rotklussen laat opknappen. De afloop is gruwelijk. ‘Mythos’, gelezen in de kerstvakantie, kwam goed van pas.
Het moet een zware productie zijn geweest, die de acteurs fysiek zwaar op de proef heeft gesteld. Pattinson (de jonge man) vertelde dat er tijdens een opname een brandweerspuit op hem gericht werd voor het goede effect, en dat die scène vijf keer over moest.
