Orwell bracht een tijd door tussen de mijnwerkers in Noord Engeland en publiceerde zijn verslag in 1937. Participerende journalistiek vanuit het doucheputje van het vooroorlogse Engeland. Zelfs dat klinkt nog te rooskleurig, want de mijnwerkers moesten zich na gedane arbeid afspoelen bij een gootsteen.
De hoofdstukken over het werk in de mijnen, de belabberde huisvesting, lage lonen en slechte voeding zijn heel erg goed. Orwell heeft de leefsituatie van de mijnwerkers onderzocht en zet zijn bevindingen kraakhelder op papier. Het had nu als reportage in een tijdschrift kunnen staan, want uitbuiting is helaas van alle tijden.
Daarna worden de hoofdstukken algemener. Waarom lijken socialisten en communisten een arbeider als hoogste mensvorm te zien? En wat zou er gebeuren als er tijdens een bijeenkomst van bebaarde, sandaaldragende, geheelonthoudende, vegetarische socialisten (omschrijving is van Orwell) eens een echte staalarbeider of mijnwerker zou binnenlopen? Volgens Orwell was het vrijwel onmogelijk om echt contact te maken tussen verschillende klassen, zeker in de Britse klassenmaatschappij. Een ambtenaar met een karig loon voelde zich toch hoog verheven boven een arbeider die misschien meer verdiende dan hij. Daarom waren de Britse koloniën een uitkomst voor de middle-class: in India kostte een flink huis met personeel een fractie van wat je in Engeland zou betalen.
In de bange jaren voor WO II is er voor Orwell maar één keus: socialisme of fascisme, en omdat veel mensen als de dood voor socialisme zijn, drijven ze gemakkelijk af naar fascisme. Zoals de afgelopen jaren in Amerika ieder plan om iets aan armoede te doen, meteen werd afgedaan als gevaarlijk links-socialistisch-communistisch, met als gevolg een groei van extreem-rechts.
Socialisme wordt verkeerd begrepen volgens Orwell, het gaat om vrijheid en fatsoen, niet alleen voor de fabrieksarbeiders en de mijnwerkers, maar net zo goed voor de kleine middenstand, verpleging, onderwijzers enzovoorts. Een duidelijke boodschap, die vooral in het tweede deel moeizamer leest dan die sprankelende eerste hoofdstukken.
