‘Ze sloot de pittige vogeloogjes en schudde het bibberend vogelhoofd, zo dat het oude-dames-kapotje scheef danste op het dunne haren, bijna struikelend over de poes, hees zij zich met schokjes en stampjes de trap op, om naar moeder te gaan.’
Welkom in het universum van Louis Couperus, waar niet gekeken wordt op een bijzinnetje, bijvoeglijk naamwoord of bijwoord. Aanstellerig, gemaakt? Misschien. Maar verhaal en karakters zijn boeiend genoeg om dóór en méér van Couperus te willen lezen. Binnenkort maar eens op zoek naar Eline Vere. Zijn reisverhalen trekken me minder, het zijn de personages en hun conflicten die Van oude mensen… een heerlijk boek maken.
Haagse chic, begin vorige eeuw, een passiemoord waarover krampachtig wordt gezwegen, beïnvloedt drie generaties. Als de hoofdpersonen maar dood zullen zijn, zullen de gevolgen van die moord wel voorbij gaan. Maar zo eenvoudig gaat dat niet. De tijd werkt verzachtend, maar ook is er juist angst voor de tijd, en oud te worden.
In de jaren zeventig was het boek bewerkt tot een televisieserie. Daarin werd veel later duidelijk wat er precies gebeurd was. Beter voor de spanningsopbouw natuurlijk. In het boek wordt het veel sneller duidelijk en gaat het vooral om de invloed van de moord op de verschillende figuren. Voorin de uitgave die ik las, staat een lijst met personages en acteurs/-trices die optraden in de serie. Bijna allemaal overleden, voorbijgegaan. Zou een nieuwe bewerking een idee zijn? Of is Couperus voor tv voorgoed uit de gratie?
