Er was een voorstelling in de kleine zaal van de Schouwburg! Kennelijk was iedereen zo bang of moedeloos (of allebei) dat men maar thuis was gebleven. 15 van de 30 plaatsen waren bezet en bij de vroege voorstelling waren er maar 8 kijkers. Jammer, jammer!
Het Filiaal brengt al jarenlang mooi vormgegeven, doordachte en vrolijke kindervoorstellingen. Was de vorige productie die we van hen zagen (Back to Oz) groot en flitsend, Verloren dingen was in alle opzichten een intieme voorstelling.
Drie spelers met poppen spelen het verhaal van een man die iedere dag op pad gaat en thuiskomt met gevonden spullen. Samen met zijn kat leidt hij een geregeld bestaan, tot het noodlot toeslaat.
Spelen met poppen lijkt zo gemakkelijk, maar vergt veel van de spelers. Pas na verloop van tijd zijn ze in staat samen met een pop te spelen, want in de handen van een goede speler is een pop een medespeler in plaats van een attribuut. Als publiek vergeet je al snel dat je naar poppen kijkt, een groot compliment.
Bij Back to Oz struikelde ik over de overdaad aan techniek: worden kinderen die in de zaal hebben gezeten aangemoedigd om thuis ook zoiets te maken, of is het eigenlijk een film-achtig iets dat ter plekke wordt gemaakt met meerdere camera’s? Na afloop van Verloren dingen kreeg iedereen een cadeautje: een vel papier waar je zelf je pop van kon maken. Met in ons achterhoofd de spullen die de hoofdpersoon vindt op straat (een verfrommeld blikje, een gebogen vork, een balletje, etc. etc.), kunnen we thuis zelf aan de slag. Wat losse spullen en fantasie, dat is genoeg.
compositie Gábor Tarján
visueel concept & vormgeving Lisa Louwers
stage vormgeving Sjaan Hofstede
realisatie poppen Pluck Venema
lichtontwerp Richard Bron
(poppen)spel Eileen Graham, Barend van Daal en Syoma Ekhart