Tijdens het (her)tellen van de stemmen in Amerika had ik de tijd om Vuur en woede te lezen, over het eerste jaar van het Trump-presidentschap. Het hertellen is nog steeds niet afgelopen, maar ik hoop dat dit toch echt het einde is van zijn politieke carrière en dat een aanzienlijk deel van de republikeinse kiezers zich achter de oren gaat krabben.
Ik was in Petersburg (Andrej Bjelyj) begonnen, een volgend deel van mijn Ruslandproject. Maar na vijftig bladzijden liep ik vast. Een veelbelovend verhaal (vastgeroest senator heeft een revolutionaire zoon), maar op een manier verteld waar ik slecht tegen kan. Veel symboliek, namen en zijpaadjes. Allemaal reuze interessant, maar alleen als je je er volkomen op kunt concentreren. Ik had het al kunnen weten toen het op de achterflap werd vergeleken met Ulyssus. Nog zo’n boek waar je je na drie pagina’s afvraagt waar het eigenlijk over gáát. Het lijkt alleen te begrijpen als je het boek met voetnoten ernaast legt, en dat vind ik geen aanbeveling voor een roman.
Het boek van Wolff staat ook vol namen. Veel opportunisten en baantjesjagers die op het Witte Huis afkomen als vliegen op de stroop. Vakkennis en ervaring blijkt ondergeschikt, als je je maar geliefd weet te maken bij de Baas. Maar zijn voorkeuren zijn van korte duur, dus binnen de kortste keren worden diezelfde figuren weer weggewerkt. De drie naaste raadgevers van de Baas haten elkaar en werken elkaar voortdurend tegen door samen te spannen en te lekken naar de pers.
Elke dag een nieuw schandaal. De pers krijgt geen kans om er serieus werk van te maken, want de volgende dag is er weer een andere rel. Doodvermoeiend en verwarrend omdat de namen en bijbehorende functies inwisselbaar lijken. Ik heb dit boek wél uitgelezen, omdat het zich nu afspeelt. Hoewel, 2016/2017 lijkt alweer ver achter ons te liggen, als je de gebeurtenissen leest: de inauguratie, de ontmoeting met de Russen in de Trump Tower, de halfslachtige reactie na rassenrellen en de rol van Steve Bannon, die de Baas heeft aangezet tot zijn alles-of-niets politiek.
Wat een ellende, en ook nog eens rond een van de machtigste functies ter wereld. ‘Stik in koffie en verdwijn,’ zou je willen roepen, maar wie weet wat er tot januari gaat gebeuren, of in 2024. Dat de persconferentie van de republikeinen voor een tuinbedrijf werd gehouden, en dat er nu meer op de man wordt gespeeld door de media, iets wat eerder voorzichtiger gebeurde, wekt zelfs een beetje medelijden op. Niets is nog logisch in deze tijd. Ik merkte wel dat ik het boek van Wolff steeds neerlegde op de voorkant, zodat ik niet naar dat oranje hoofd hoefde te kijken.
