Vroeger holde ik naar de winkel om in de boekenweek een boek te kopen. Dat deed ik al vrij vaak, maar nu kreeg je er een boek bij, gratis en voor niks. De laatste jaren hebben de boekenweekgeschenken geen onuitwisbare indruk gemaakt. Maar een nieuw boek van Annejet van der Zijl, dat wil ik natuurlijk lezen.
Leon en Juliette is een dankbaar onderwerp: een ondernemende Nederlandse zakenman die in het begin van de 19e eeuw in Charleston doodziek wordt. Een elfjarige slavin verpleegt hem liefdevol tot hij weer beter is. Ze houden van elkaar en krijgen kinderen. Trouwen is onmogelijk in het zwaar racistische Zuiden van Amerika.
Van der Zijl kan als geen ander geschiedenis een menselijk gezicht geven, denk aan Sonny Boy, Gerard Heineken, De Amerikaanse prinses en ook Bernhard, van wie ze een pijnlijk eerlijk beeld heeft gegeven. Moeilijk weg te leggen boeken, als je er aan begint.
Leon en Juliette lijkt nog een vervolg te krijgen, gelukkig maar. Nu heeft ze in het begin veel ruimte nodig om het verhaal op de rails te krijgen. In een boek van normale lengte is dat prima, nu wordt het geheel een beetje onevenwichtig. Ik hoop in ieder geval dat het hele verhaal genoeg body heeft.
Het boekenweekessay Generaal zonder leger van Özcan Akyol heeft veel stof doen opwaaien. Want er ís veel stof in de literaire goegemeente, volgens Akyol. Mijn god, wat een incestueus, zelfingenomen zooitje non-valeurs, met een grenzeloze minachting voor succesauteurs. Hoge verkoopcijfers duiden volgens de hogere literatoren vooral op handigheid met social media en andere niet-kwalitatieve eigenschappen.
Je kent mijn moeizame pogingen leerlingen aan het lezen te krijgen, dus deze discussie gaat grotendeels aan mij voorbij. Lees toch gewoon wat je mooi en prettig vindt en verspil je tijd en energie niet aan dit soort flauwekul. Het doet sterk denken aan de discussie die ooit gevoerd werd over goed theater. Vernieuwende, toonaangevende theatermakers keken neer op het amusement dat Joop van den Ende, maar hij zorgde er wel voor dat mensen die nooit naar het theater gingen, toch een kaartje kochten voor een musical/revue. Het laatste wat we kunnen gebruiken in deze tijd van ontlezing, zijn schrijvers die elkaar zwartmaken en boycotten.
En laten we alsjeblieft zuinig zijn op de boekhandels, de schimpscheut van Özcan Akyol kon ik niet goed plaatsen.
