Het kan weer! Heel voorzichtig, alles op gepaste afstand, met uitgekiende looproutes en afgebakende zitplekken verzorgde de Theaterwerkplaats voor Ouwe Rotten (TOR) haar jaarlijkse locatievoorstelling in het altijd wonderschone Arboretum Trompenburg. De voorstelling was eerder gepland, maar door de… nou ja, je kent de vaste riedel.
Geen wandeling met korte acts, maar twee voorstellingen waarbij het publiek volgens alle richt- en zichtlijnen de voorstelling kon volgen. Er werd op twee heel verschillende manieren gebruik gemaakt van het park. Bij de eerste halte werd na de monoloog van Jamilla Koetsier om het publiek heen gedanst, begeleid door accordeonist Kees Wagenaar. De rondte van het grasveld, met hier en daar een zijpaadje, werd optimaal gebruikt.
De tweede halte een hertaling van De kersentuin van Tsjechov. Levi Olthof had een mooie tekst gemaakt die recht deed aan het park. En terwijl de avond viel (zodat regisseuse Mariëlle van de Griendt nog moest bijlichten met een zaklamp), eindigde het stuk als een echte Tsjechov: aan de omstandigheden is weinig wezenlijk veranderd, alleen is het besef doorgedrongen dat de tijd verstrijkt en dat we ons daarbij moeten neerleggen. Later, láter zal het allemaal beter worden.
Locatietheater is eigenlijk vrij simpel: je zorgt ervoor dat publiek kan aankomen en vertrekken, dat ze ter plekke naar de wc kunnen en iets te drinken kunnen kopen. De nazit was nu niet mogelijk, terwijl dat toch een wezenlijk onderdeel is van het hele gebeuren. Door de locatie, of dat nu een fabriekshal, slooppand, door ratten gefrequenteerde kelder of weelderig park is, heeft het publiek juist meer te vertellen aan elkaar dan na een reguliere voorstelling.
Vorige week was de jaarlijkse opening van het theaterseizoen in Theater ’t Kapelletje, ook daar met publiek verdeeld in groepjes. We zijn blij dat we weer naar voorstellingen kunnen, maar verlangen des te meer naar een volle zaal, contact met andere toeschouwers en een nazit waarbij de voorstelling nog eens grondig wordt nabesproken. Ooit zullen we dat toch weer meemaken? Later, láter zal het allemaal beter worden.
