schrijft gedichten en toneel
We mochten weer naar de bioscoop! Rustig opbouwen. Niet meteen een heftige actie- of oorlogsfilm, maar een verhaal met een fijne cast in een indrukwekkend landschap. Nomadland, over een hedendaagse nomade, vergelijkbaar met het echtpaar in Het zoutpad.
Lees verder “Onderweg: Het zoutpad (Raynor Winn) en Nomadland (Chloé Zhao)”
Het lezen van strips werd vroeger thuis niet aangemoedigd. Ik geloof niet dat het werd verboden, maar het was natuurlijk rotzooi vergeleken met echte boeken. Toch heb ik graag en veel strips gelezen, ook omdat je niet per se hoefde te kunnen lezen. Er was natuurlijk niet altijd iemand in de buurt die wilde voorlezen. Strips dus.
Na het monumentale Congo, over de voormalige Belgische kolonie, heeft Van Reybrouck enige jaren uitgetrokken om ooggetuigen op te zoeken en te ondervragen over de onafhankelijkheidsstrijd van Indonesië. Hij was net op tijd.
Vladimir, tolk/gids tijdens een trip naar Petersburg en Moskou, zei dat hij maar één Nederlandse schrijver las: Waterdrinker. ‘Omdat hij schrijft als een Rus’. Beetje vreemde redenering. Als ik alleen maar buitenlandse schrijvers zou willen lezen die schrijven als Nederlanders, hoe zou mijn boekenkast er dan uitzien?
Als je in Groningen hebt gewoond, heb je hoogstwaarschijnlijk wel eens met Bert Visscher in een café gezeten. Er zijn klassieke voorbeelden van komieken die zich wereldvreemd/autistisch/mensenschuw/chagrijnig gedragen als ze niet op het podium staan, maar zo is Bert niet. Ieder gezelschap is publiek en moet en zal vermaakt worden.
Wanneer ben je een Fries? Wanneer maak je deel uit van die groep eigenzinnige, sentimentele (die Heerenveenfan die weer in het stadion zat en met tranen in de ogen naar het Friese volkslied luisterde, is een echte), zelfbewuste én onzekere noorderlingen? Flip van Doorn maakt elf (natuurlijk) reizen om het antwoord op die vraag te onderzoeken.
Orwell bracht een tijd door tussen de mijnwerkers in Noord Engeland en publiceerde zijn verslag in 1937. Participerende journalistiek vanuit het doucheputje van het vooroorlogse Engeland. Zelfs dat klinkt nog te rooskleurig, want de mijnwerkers moesten zich na gedane arbeid afspoelen bij een gootsteen.
Als vrouwen fictie en mannen vooral non-fictie lezen, lijkt Jan Brokken geschikt te zijn voor een breed publiek. In dit boek heeft hij zijn moeder benaderd als een romanpersonage (hij gaf haar en zijn vader zelfs andere namen), tegelijkertijd heeft hij zich grondig verdiept in het bestaan in vooroorlogs Indonesië.
In 1992 solliciteerde ik in Delft naar een baan bij een instelling voor basiseducatie. Voor deelnemers met kinderen was er een kinderopvang. Toen ik daar langsliep, stelde een medewerkster zich voor: Djoeke Bakker. Ik vroeg of ze familie in Buitenpost had. Jazeker, haar ouders woonden daar. ‘Dan zijn we familie,’ zei ik, waarna ik als enige man in de buurt meehielp de zandbak naar buiten te sjouwen en de volgende dag bericht kreeg dat ik was aangenomen.
Lees verder “‘Je mag wel bang zijn, maar niet laf’ (Toni Boumans)”
Heerlijk weer, voorjaarsvakantie, overdag wandelen, schrijven aan een theatertekst en ’s avonds binnen zitten. Dat laatste is het enige écht vervelende aan die hele lockdown. Geen theater, geen bioscoop. Om toch iets te doen aan het bioscoopgemis heb ik de verzamelde films van 007 in huis gehaald. Als ik ze allemaal heb bekeken, kan ik hopelijk naar de nieuwste Bond in de bioscoop gaan kijken.