The Painted Bird (Václav Marhoul) en Shirley (Josephine Decker), films die we gemist hebben in het grotendeels bioscooploze 2021. In de Volkskrant-box van afgelopen jaar zat zelfs geen enkele film die we hadden gezien. Dan maar thuis op de bank met nootjes en een glaasje prik naar de films kijken, met de net opgezette kerstboom als geurdecor.
Het huis van de dichter (Jan Brokken)
Dansers roken omdat ze niet kunnen drinken en eten, schrijvers en schilders drinken. Maar concertpianisten, welke verslaving past bij hun strakke regime van urenlang oefenen per dag?
Mendelssohn op het dak (Jiří Weil)
Jaren geleden ontdekten we dat je in het Oostblok als toerist beter in het Engels dan in het Duits een vraag kon stellen. Weliswaar werd Duits beter begrepen, maar, nou ja, die vervloekte oorlog.
Druk (Thomas Vinterberg)
Misschien lag het aan mij, maar ik meende veel leraren en leraressen van zekere leeftijd in de zaal te zien zitten bij deze film over vier ingekakte leraren die met alcohol hun leven en werk proberen een zetje te geven.
Flankhond (Bas Kwakman)
Na internationale Hotelkamerverhalen (2017) en het Rotterdamse In poëzie en oorlog (2019), leidt Kwakman ons in Flankhond (2021) rond in zijn gepijnigde hoofd.
Drie keer anders
Zo zit je eindeloos thuis en zo zit je ineens drie keer in twee dagen in het theater. Donderdag bij Roland Vonk met zijn eerste avond over oude Rotterdamse artiesten, vrijdagmiddag bij zangstudenten van Codarts en ’s avonds bij het jonge theaterduo Coupdeboule. Allemaal theater en volkomen verschillend.
No Time to Die (Cary Joji Fukunaga)
De bioscopen zijn weer open, en eindelijk is de 25e James Bondfilm te zien. Laatste keer met Daniel Craig die knallend afscheid neemt van zijn rol. 53 jaar, duidelijk jonger dan Roger Moore die er op zijn 58e mee stopte.
Sa wie ’t sawat (Rink van der Velde)
Zoals ik maar een miniem aantal mogelijkheden van mijn digitale hulpmiddelen gebruik, zo spreken Willy en ik een beperkte versie van het Fries waar elke Friese taalpurist (en daar zijn er véél van) niet vrolijk van wordt. Fries dat door een jarenlang verblijf in Groningen en Rotterdam steeds Nederlandser wordt. Enige troost: ‘Better min (slecht) Frysk as gjin (geen) Frysk’, aldus Rink van der Velde.
Lezen in de vakantie #2
Netjes een stapeltje boeken gemaakt om mee te nemen op onze tocht langs de Oost- en Noord-Friese kust. Het boek dat het meest op zijn plaats leek, viel tegen. De oerpolder van Hylke Speerstra, bekend om zijn schippers-, emigranten- en schaatsverhalen, schoot niet op. Nou ja, dan maar niet. Het leven is te kort voor vervelende boeken.
Wat bezielt Waterland? (De Stolp)
De première viel in het water (dat heb je met locatietheater), maar bij de andere voorstellingen konden 300 toeschouwers een plek vinden die voldeed aan alle veiligheidsvoorschriften. Gelukkig maar.